آیا هر شهروندی می تواند گزارشگر باشد ؟

  آیا هر شهروندی می تواند گزارشگر باشد ؟

 بسیاری از روزنامه نگاران سنتی نسبت به روزنامه نگاری مشارکتی به ویژه افراد داری بلاگهای اینترنتی بی تفاوت هستند. آنها معتقدند که این گروه غیر حرفه ای دارای انگیزه های شخصی بوده و به  هیچ یک از معیارهای بنیادین کنترل، بی طرفی، تعادل و واقعیت گرایی پای بند نیستند.

 در مقابل، بسیاری از افراد داری بلاگ های اینترنتی، رسانه های اصلی را گستاخ نامیده که اخبار را با علایق شخصی خود تغییر داده و منافع شخصی و بقای اقتصادی خود را بر مسئولیت اجتماعی خود در حفظ آزادی مطبوعات ترجیح می دهند.

 در این فرایند، اهمیت اصلی به انتشار اطلاعات داده می شود نه برگزیدن بخشی از آن. گفتگوهای انجام گرفته در چنین اجتماعی در اختیار همگان قرار می گیرد. در مقابل، در سازمان های خبری سنتی، اخبار پیش از انتشار دست چین می شوند. البته همکاری بین گزارشگران و ویراستارها وجود دارد ولی جر و بحث ما بین آنها برای عموم مردم آشکار نبوده، در آن دخالتی ندارند.

مهمترین تفاوت بین روزنامه نگاری مشارکتی و سنتی، سا ختار و سازمان هایی است که آنها را بوجود می آورند. رسانه های سنتی توسط سازمان های طبقه بندی شده ای که هدفشان تجارت استتولید می شوند. الگوی تجاری آنها سود آوری از طریق تبلیغات است. این رسانه ها برای جریان سریع کار، سودآوری و یکپارچگی آن ارزش قایل هستند. اجتماعات به هم پیوسته ای که گفتمان، همکاری و تساوی افراد جامعه را بر منافع خود ترجیح می دهند درپی ایجاد روزنامه نگاری مشارکتی خواهند بود.

 روزنامه نگاری مشارکتی نیازی به روزنامه نگار آموزش دیده سنتی که  نقش میانجی و یا تصحیح کننده را ایفا کند ندارد. بسیاری از وبلاگ ها، نشست ها و اجتماعات اینترنتی بدون نیاز به هیچ یک از عوامل به خوبی ایفای نقش می کنند.

برخی توقف رسانه ها در کسب اطلاعات و الگوهای توزیع به شیوه سنتی آن را به عنوان حرکتی اقتصادی برای کنار زدن شرکت های رسانه ای رقیب و به وجود آوردن فرصت های تجاری جدید برای نسل  بعدی غول های رسانه های ارتباطی می دانند. با در نظر گرفتن چنین روندی، شرکت هایی مانند:گوگل ام.اس.ان و یاهو جایگزین روزنامه های محلی، رادیو، تلویزیون وناشرین مجلات به عنوان رسانه های اصلی ما  خواهند شد.